دانش های بومی ایران

1- شناساندن دانش بومی در حوزه علوم انسانی به عنوان حوزه آزمون پس داده ،اما فراموش شده. 2-گسترش حوزه پژوهش های دانش بومی در محورهای گوناگون مورد نیاز کشور.(حوزه علوم انسانی) 3-ارتقاء پژوهش های دانش بومی در سراسر کشور و استفاده از نتایج حاصل از آن در سیاستگذاری های کلان علمی کشور. 4-ارائه الگوهای قابل تکرار از تجارب ، آموخته ها و برنامه های محلی جهت کاهش معضلات برنامه های توسعه پایدار. 5-جمع آوری تجارب و آموخته های موفق و خلاق جوامع محلی و حمایت و انتقال آنها،زیرا تجربه روشن ساخته است که بسیاری از تکنیکها و روشهای سنتی در عرصه تولید، فرهنگ و اجتماع در جامعه محلی بومی به دلیل سازگاری و تطابق با زیست بوم این جوامع، همان روش هایی هستند که امروزه معرف روشهای رسیدن به توسعه پایدار می باشند. 6-تشریک مساعی و ایجاد شبکه ارتباطی گروههای محلی برای ایجاد حمایت و ظرفیت سازی در جهت استفاده بهنیه از تجربیات. 7- دانش بومی می تواند ویژگیهای منحصر به فرد یک جامعه را معرفی یا زمینه ارتباط آن با سایر جوامع را فراهم نماید و می تواند گذشته را به آینده گره بزند. – حوزه اصلی علوم انسانی البته ماهیت این حوزه میان رشته ای است.