طب انتظامی

طب انتظامی بازوی توانمند فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی ایران در راستای تحقق آرمان بلند خود مبنی بر حفظ سلامتی و توانمندی پاسداران امنیت جامعه است. طب انتظامی حیطه‌ای از علوم سلامت است که به آن دسته از موارد مرتبط با سلامت و بهداشت می‌پردازد که به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم در ارتباط با امنیت و سلامت عامه مردم بوده و پرداختن به آنها نه‌تنها به لحاظ بهداشتی، بلکه از نظر امنیتی نیز قابل توجه هستند. به همین علت، دست‌اندرکاران طب انتظامی، علاوه بر دانش پزشکی باید توانمندی‌های لازم در امور انتظامی نیز داشته باشند. طب انتظامی به دلیل ساختار، مأموریت و ماهیت، حیطه‌ای کاملاً تخصصی است و جنس خاص مأموریت‌ها و شرح وظایف آنها، باعث می‌شود که در بسیاری موارد نیازمند همکاری نیروهای متخصص در رشته‌های مختلف باشد. ساختار طب انتظامی ایجاب می‌کند که همواره همگام با آخرین تحولات فناوری و دانش گام بردارد و هم به پژوهش‌های بنیادی و هم کاربردی نیاز دارد.

حوزه‌های عملکردی طب انتظامی، فقط مسایل مرتبط با پزشکی یا بهداشت نیست. پژوهش‌های قابل انجام و دارای کاربرد موثر در حوزه طب انتظامی، در واقع کاربرد علوم پزشکی، روان‌شناسی، زیست‌شناسی، ژنتیک و علوم آزمایشگاهی، در مسایل انتظامی هستند. از سوی دیگر بسیاری از حیطه‌های کارکردی انتظامی، مختص به خود این رشته تخصصی هستند (برای مثال، طب هوایی در نیروهای هواناجا به دلیل حضور نیروهای انتظامی در شرایط خاص پروازی). از آنجایی‌که اصلی‌ترین موضوع برای بقای انسان‌ها حفظ سلامتی است، توجه به طب، همواره دغدغه انسان بوده است. طب انتظامی که ماهیت تخصصی‌تر از طب نظامی دارد، به علت وجود ماموریت‌های ویژه پلیس مورد توجه مجامع علمی قرار گرفته است و چون پلیس در مواقع حساس همچون گروگان‌گیری، انفجار بمب، مقابله با اشرار مسلح، عملیات تروریستی هسته‌ای/زیستی/ شیمیایی، اغتشاشات شهری، حوادث با مصدومان زیاد (MCI)، حوادث ترافیکی، امداد و نجات و انتقال (زمینی، هوایی، دریایی) و مراقبت و درمان متهمان، حضور فعال دارد، لازم است که توانمندی‌های علمی-پزشکی مرتبط با موضوعات فوق در دستور کار مراکز تحقیقاتی پلیس قرار گیرد.